Βύσσινο, όπως λέμε Αίμα.

Πάντα σε θυμόμουν σαν μια μυρωδιά επανάστασης
Σαν την γεύση ενός φιλιού μέντα
Σαν μια σκιά που λάτρευα να βλέπω σαν φως.
Ήθελα να σου δώσω τα αγαπημένα μου λουλούδια
Να τα βάλεις στο βάζο σου, να τα κοιτάς, να τα μυρίζεις.
Ήθελα να βλέπω τεντωμένο το τόξο σου
Έτοιμο να μοιράσει χαμόγελα και κόκκινα λόγια.

Θυμάσαι τότε που περπατούσαμε χέρι-χέρι στο λιμάνι
Και η βάρκα μας δεν έφευγε ποτέ, πάντα μας περίμενε.
Μα δεν μπήκαμε ποτέ μέσα
Δεν την αφήσαμε να μας ταξιδέψει στην ασημένια νύχτα.
Μια τέτοια νύχτα με μαύρες και μπλε κορδέλες να μας νανουρίζουν
Κι εμείς να τις κοιτάμε και να γελάμε με τις αστείες κινήσεις τους.
Και να με κρατάς και να σε κρατώ και να μην θέλουμε τίποτα άλλο.
Ναι...Μια τέτοια νύχτα λαχταρούσα.

Σαν δυο σταγόνες οξύ μοιάζαμε
Κάψαμε ο ένας την καρδιά του άλλου.

Τώρα, το μόνο που μου έρχεται στο νου
Είναι δυο γράμματα που δεν σου έδωσα και πέντε δάκρυα που δεν κύλισαν ποτέ.
Το μόνο που μου απέμεινε τώρα να σε θυμίζει
Είναι ένας λεκές βύσσινο στο αγαπημένο μου πουκάμισο
στο ύψος της καρδιάς.
Ξέρεις τι λένε για το βύσσινο ε;
Τα σημάδια του δεν φεύγουν ποτέ.