εγκλήματα

Είχα κάποτε μια αγάπη, ένα λουλούδι κι ένα κουτί.

Τα έπαιρνα παντού μαζί μου, τα κουβαλούσα στα χέρια μου και τα καμάρωνα.

Κάποιες σκοτεινές μέρες, έκαναν πως γλιστρούσαν απ' τις χούφτες μου

Και τάχα μου έφευγαν.

Μα το πρωί ήταν πάλι εκεί, πλάι μου.

Με κοίταζαν με τα υπέροχα μάτια τους

-που ακόμα δεν κατάλαβα αν ήταν αληθινά, ή έτσι ήθελα να πιστεύω-

και μου έλεγαν δεν πειράζει.

Κι εγώ χαιρόμουν με την αφοσίωσή τους.

Κι ύστερα... Ύστερα, το κουτί πλημμύρισε και η αγάπη φοβήθηκε.

Θύμωσα, έκαψα το λουλούδι ζωντανό.

Άκουγα τις φωνές του, το κλάμα του και δεν το έσωσα.

Το έκαψα, σου λέω. Πάει, χάθηκε.

Έκρυψα τις τύψεις στο μουσκεμένο κουτί και το κλείδωσα να μην τις βρει κανείς.

Κι άρχισα να γράφω γράμματα, που ένας θεός με κράτησε να μην τα κάψω και αυτά.

Δεν στα δίνω, μην μου τα ζητήσεις. Είναι μυστικά και σκέψεις και εικόνες.

Θα ντραπείς αν τα διαβάσεις.

Και τώρα, σαν τον φονιά, γυρίζω στον τόπο του εγκλήματος.

Οι στάχτες είναι ακόμα εκεί.

Από ένα λουλούδι που κάηκε, το έκαψα.

Η αγάπη επέστρεψε, το κουτί είναι μαζί μου.

Μα το λουλούδι; Πώς μπορώ να συνεχίσω χωρίς αυτό;