Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα...Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα....

Τα "συγνώμη" που δεν μου είπες ποτέ

Τα "σε συγχωρώ" που σου έλεγα πάντα

Πέφτουν, σπάνε, καίγονται

Μέσα στο κενό της ματιάς σου.

Ποιο είναι το τίμημα όταν ξέρεις ότι έχασες πια τον εαυτό σου;

Πόσα μπορείς να αντέξεις και πόσα μπορείς να χάσεις ακόμα;

Αυτοί που θα αντέξουν την απρόσμενη αλλαγή σου είναι εκείνοι που σ' αγαπάνε έτσι όπως είσαι, ότι κι αν είναι αυτό. Αυτοί που κατανοούν κάθε πτυχή του εαυτού σου και της μελαγχολίας σου, ακόμα και του ψεύτικου χαμόγελου σου. Αυτοί που θα έκαναν πολλά για να γεμίσουν τα κενά σου.
Όλοι οι υπόλοιποι απλά θα αδιαφορήσουν. Μπορεί ούτε καν να καταλάβουν ότι άλλαξες. Αλλά κι αν το καταλάβουν, σίγουρα δεν θα τους κάνει αίσθηση. Δεν θα προσπαθήσουν να καταλάβουν τους λόγους της μικρο-κατάθλιψής σου. Το μόνο που θα κάνουν είναι να σου τονίζουν με τον μοναδικό ειρωνικό τους τρόπο αυτά που ήδη ξέρεις, αυτά που ίσως σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση.

Όχι, δεν μιλάω εκ πείρας και όχι, δεν είναι σπόντα σε κανέναν αυτό το κειμενάκι. Απλά, μου δόθηκε η αφορμή να τα σκεφτώ όλα αυτά πριν λίγο.
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από τις σκέψεις και τις αμφιβολίες. Έχω πει ότι το χειρότερο που μπορεί να σου κάνει κάποιος είναι να σου δημιουργεί ανασφάλειες; Ναι, παααααάρα πολλές φορές. Ε, λοιπόν, αν λένε ότι η ανασφάλεια δηλητηριάζει τα πάντα χωρίς να σκοτώνει τίποτα, τώρα πλέον είμαι σίγουρη ότι η αδιαφορία είναι αυτή που τα σκοτώνει όλα. Μιλάμε, δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμά της. Σε κάνει λιώμα και δεν αφήνει ίχνη. Και έτσι, κάθεσαι σαν μαλάκας και αναρωτιέσαι πώς απέκτησες μια ψυχολογία σκατά και πώς τα μούτρα σου έφτασαν μέχρι το πάτωμα. Guess what, my little friend! ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ στο full! Έχεις φάει πόρτα. Εμμέσως βέβαια. Το θέμα είναι να φας πόρτα κανονικά και με τον νόμο και όχι να ρωτάς 'έφαγα ή δεν έφαγα;' Καλοφάγωτη πάντως. Γιατί θα την φας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τέλος πάντων.

Ακυράκι η σημερινή δημοσίευση. Ε, δεν είχα ποστάρει τώρα τελευταία και τίποτα σπουδαίο. Η έμπνευση έχει πάει περίπατο και ακόμα να γυρίσει. Πριν κανένα επτάμηνο, μια ψυχή μου έλεγε ότι η έμπνευση φεύγει και έρχεται όποτε θέλει, αλλά πάντα χρειάζεται κάποιο ερέθισμα. Απορώ που πήγε αυτή η ψυχή τώρα. Γιατί τίποτα δεν είναι όπως πρώτα, όπως τότε. Τότε... Εκείνο το μαύρο καλοκαίρι που ήμουν χάλια και το μόνο που χρειαζόμουν ήταν κάποιος να μου τραγουδήσει μια χαρούμενη μελωδία, να μου πει ένα αστείο, να ενδιαφερθεί πραγματικά. Καταραμένες αναμνήσεις, κλέψατε την έμπνευσή μου και με χτυπάτε αλύπητα για ένα ακόμα βράδυ. Μου λείπει αυτή η εποχή. Όχι το καλοκαίρι αλλά αυτό που έγινε αργότερα, αυτό που με μάγεψε και το ακολούθησα όσο μπόρεσα. Το ακολούθησα... Αστείο πράγμα. Ακόμα το ακολουθώ κι όμως έχω μια τάση να μιλάω για το παρελθόν. Ίσως γιατί έχω την εντύπωση ότι θα βγω αληθινή.



"Αν σ' αγαπούν να μάθουν να στο λένε
Κι αν δεν στο πουν να μάθεις να το κλέβεις"


Ίσως δεν είμαι καλή κλέφτρα τελικά.

Τίποτα σημαντικό. Ζω μονάχα εν λευκώ.