Οι ζητιάνοι της αγάπης

Κατατρεγμένος από θεούς και δαίμονες

Φοβισμένος και μόνος

Μαχητής της ζωής για πάντα με πληγωμένα χέρια και σκισμένα φτερά

Ένας πραγματικός έκπτωτος άγγελος

Δίνεις την δική σου παράσταση

Μα δεν είσαι ο πρωταγωνιστής

Μισός από τα χτυπήματα με πάνλευκα μάτια και μαύρες αισθήσεις

Δεν σε προσέχει κανείς

Δεν σε βοηθάει κανείς να σταθείς στα πόδια σου

Σε απορρίπτουν άδικα

Σε αποφεύγουν

Όλοι αυτοί, μαζί τους κι εγώ -το ξέρω, λάθος μου-

Θα έρθεις όμως κάποια μέρα, θα το δεις

Που οι ζητιάνοι της αγάπης σαν κι εσένα

Θα ζείτε όπως σας αξίζει, αλήθεια

Και το όνειρο σου θα είναι πια πραγματικότητα

Ταπεινός όπως πάντα, σκύβεις να ζητήσεις μια χούφτα συμπόνια

Σε παρατηρώ από μακρυά

Ντρέπεσαι που το απαιτείς με τέτοιο τρόπο

Μα έτσι επιβιώνεις

Σε φοβάμαι, τρέμω από την δύναμη της απελπισίας σου

Με κάνει να θέλω να φύγω

Κι ας χαθείς στην επόμενη στάση

Σε αγνοώ μα δεν φεύγεις

Υπήκοός μου πιστός κι όμως φοβάμαι

Ρίχνεις κλεφτές ματιές και παρακαλείς

Δεν κοιτάς ποτέ κατευθείαν στην ψυχή μου

Ίσως έτσι σε έμαθαν

Ίσως έτσι έχεις συνηθίσει

Μια ευαίσθητη λευκή ψυχή μέσα σε υγρά κομμάτια σώματος

Κατακόκκινα σαν το αίμα που τρέχει στην φωνή σου

Σαν την φωτιά που με καίει όταν τεντώνεις την απελπισία σου προς το μέρος μου

Μα θα έρθει κάποια μέρα θα το δεις

Που οι ζητιάνοι της αγάπης σαν κι εσένα

Θα έχουν τον δικό τους παράδεισο

Αλήθεια σου λέω, πίστεψέ με.

Ζητιάνος της αγάπης είμαι κι εγώ

Σαν και σένα, σαν αυτόν, σαν τους άλλους

Κι αν ποτέ δεν το έχω ομολογήσει

Πού ξέρεις; - μπορεί και να σε έχω αγαπήσει.