But you can't kill the me in you.

Παράλληλες γραμμές. Δυο παράλληλες γραμμές. Ευθείες μέχρι την ουσία τους. Μια μαύρη και μία κόκκινη. Δεν θα συναντηθούν ποτέ, το ξέρεις;

Η μαύρη γραμμή είναι περήφανη και σταθερή, σκληρή. Μπορείς να πατήσεις πάνω της και να πεις πως περπατάς. Κι αν θες, μπορείς να γαντζωθείς και να ταξιδέψεις σε μπλε κόσμους με ασημένιο φεγγαρόφωτο και να μυρίσεις σπάνια λουλούδια. Πάντα εκείνη οδηγεί τα βήματά σου, σε πάει όπου θέλει. Σε δένει σφιχτά και πάει. Πού; Δεν ξέρεις. Αλλά δεν σε νοιάζει κιόλας.

Η κόκκινη γραμμή είναι μελαγχολική φωτιά. Σε προσελκύει με την ζεστασιά της, μα πρόσεχε να μην σου χαρίσει σημάδια. Μόνο αυτό κάνει. Έχει ένα μικρό σουγιαδάκι κρυμμένο στην τσέπη της και σαν πας να πλησιάσεις, χρατς, σε κόβει. Τα αποτυπώματά της σχεδόν ανεξίτηλα. Για να δω... Έχεις κι εσύ ένα, το βλέπεις;

Γραμμές. Παντού, όπου κι αν κοιτάξεις βλέπεις γραμμές. Γεμίζουν το στήθος σου, χαϊδεύουν τα μαλλιά σου. Σε συνδέουν με άλλους ανθρώπους. Και άλλες φορές σε χωρίζουν απ' αυτούς.

Ψάχνω μέσα μου την μαύρη γραμμή, μα βρίσκω μόνο ένα κομμάτι της. Το κατάλαβα, το ξέρω, σου λέω. Γιατί ταξίδεψα και γαντζώθηκα και υπήρξα χαρούμενη.

Κι ύστερα λέω πως, δεν μπορεί, πρέπει να έχει μείνει μέσα σου ένα κομμάτι κόκκινη γραμμή να σε φυλάει και να σε καίει και να αφήνει τα σημάδια της, τα σημάδια μου στον κήπο σου. Αν υπάρχει μέσα σου αυτό το κομμάτι, έλα στο γνωστό μέρος την γνωστή ώρα, για να συναντήσεις ένα γνωστό πρόσωπο, τον εαυτό σου.


Μα είμαστε παράλληλες γραμμές, πώς να συναντηθούμε;