Ησυχία

Τι σημασία έχει που έφυγες; Είσαι ακόμα εδώ. Τριγυρίζεις σαν φρικιό μέσα στο σπίτι, περπατώντας στα ίδια πλακάκια που σε αγκάλιασαν τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Ανεβαίνεις στο ξύλινο τραπέζι που τρίζει και για μια στιγμή τρομάζω νομίζοντας ότι μπήκαν κλέφτες.Αλλά τι να κλέψουν; Την καρδιά μου; Αυτή την κρατάς εσύ και, σαν μικρό πεισματάρικο παιδί, δεν μου την δίνεις. Και σε κυνηγάω μέσα στο παλιό σπίτι για να την πάρω πίσω, να την βάλω στην θέση της κι εσύ μου φωνάζεις γελώντας ότι η θέση της είναι στα χέρια σου. Φοβάμαι, μα δεν στο λέω. Τι καρδιά να δώσω τώρα στον νέο μου γείτονα; Για πες μου... Πώς θα δικαιολογήσω την απουσία της; Θα ντραπώ...

Όταν θα μπει στο σπίτι εκείνος, σε παρακαλώ, δωσ' την μου πίσω. Αν σκίσει το συρματόπλεγμα και τα χέρια του δεν πληγωθούν από τα αγκάθια, θα πει πως αξίζει, θα πει πως είναι ώρα να φύγεις για πάντα. Μέχρι τότε, μπορείς να την κρατάς και να παίζεις μαζί της και να την πετάς στον αέρα και να πέφτει κάτω. Δεν σπάει, της έχω παραγγείλει ειδικό προστατευτικό.

Το τζάκι παραμένει σβηστό. Ποιος να το ανάψει άλλωστε; Εσύ δεν νιώθεις κρύο. Κι εμένα δεν με νοιάζει που κρυώνω πια. Το συνήθισα. Μόνο που μου φαίνονται όλα μάταια τούτη την φορά, δεν μου αρέσει που εκείνος ο γείτονας κόβει ξύλα για την δική μου την φωτιά. Θα τον διώξω, με ενοχλεί. Τι; Συμφωνείς κι εσύ ε; Βέβαια. Ο εγωισμός σου δεν σου επιτρέπει να μην συμφωνήσεις.

Το ξέρω πως πια δεν μ' αγαπάς. Μα έλα που κρατάς ακόμα την καρδιά μου.Δωσ' την μου, σου λέω. Δωσ' την μου και κρύψου όταν φανεί ο νέος επισκέπτης. Μόλις φύγει, μπορείς να ξαναβγείς.