ΘΑ, όπως ΘΑ είσαι εδώ?

Θα σε θυμάμαι όπως ήσουν. Θα ξεχάσω την θολή εικόνα σου, θα την αντικαταστήσω με βίαια χαμόγελα και παρανοϊκή λάμψη. Θα σε ζωγραφίσω την ώρα που κοιμάσαι και δεν θα σου το πω. Θα το κρατήσω μυστικό, γιατί έτσι γίνεται με τις μεγάλες σχέσεις. Μετά θα αποφασίσω ότι δεν μ' αρέσει το σκίτσο, ποτέ δεν θα σε κάνω τόσο όμορφη. Θα το σκίσω. Μόλις σε έσκισα.

Μετά θα καθίσω στο παράθυρο, θα ανεβάσω και τα πόδια στο περβάζι -πάντα σε νευριάζε όταν το έκανα αυτό-. Θα σε φωνάξω να δεις τα αυτοκίνητα που περνάνε και θα μου πεις ότι δεν σε νοιάζει. Κι εγώ θα ρίξω ένα δάκρυ για όλες τις χαμένες κινήσεις που δεν θεώρησες σημαντικές. Θα το σκουπίσω και θα έρθω να σε βρω. Πάντα έρχομαι.

Θα είσαι όπως πάντα απορροφημένη με τη δουλειά σου, αλλά δεν θα με πειράξει, το συνήθισα πια. Θα σε φιλήσω στο μάγουλο και θα νιώσω χιλιάδες μαχαίρια να σκίζουν τα χείλη μου. Δεν θα κάνω πίσω. Θα μου πεις να φύγω. Θα μείνω. Θα σταθώ εκεί στη γωνία, δίπλα στο ντουλάπι που ποτέ δεν με άφηνες να ανοίξω. Θα σκαλίζω τη ράχη του από συνήθεια. Νευρικά τα δάχτυλά μου θα πλεχτούν μεταξύ τους σε ένα φαύλο κύκλο. Φαύλος κύκλος κι η ζωή μας.

Ύστερα θα αφήσω το νερό να πλύνει τις σκέψεις μου. Θα ξεχαστώ τόσο πολύ που θα πλημμυρίσει το μπάνιο. Θα έρθεις ανήσυχη να δεις τι συμβαίνει και θα με δεις βυθισμένη εκεί μέσα. Θα τρομάξεις, εφήμερος φόβος. Μη μου φωνάξεις όμως. Έτσι έμαθα να ζω, μέσα στο νερό είχα τις καλύτερες στιγμές μου. Έστω κι αν κινδύνεψα να σκοτωθώ και να σκοτώσω κι εσένα μαζί. Δεν με νοιάζει αν με συγχωρείς.

Θα ξαπλώσω στο κρεβάτι με τα χέρια διπλωμένα στην κοιλιά μου και θα μείνω εκεί μέχρι να έρθεις. Θα μπεις στο δωμάτιο σιωπηλή, θα καθίσεις μακρυά. Θα σε κοιτάξω λυπημένα, θα γυρίσεις το βλέμμα σου αλλού, σε αυτό το βαθύ μπλε κάδρο που μου είχες πάρει στη γιορτή μου. Θα πείσω τον εαυτό μου ότι έγινε τυχαία όλο αυτό. Είμαι τόσο αφελής που πάλι θα πιστέψω τα ψέματά μου, ενώ ξέρω την κατάληξη. Η ίδια ιστορία.

Δεν θα σου πω το τέλος. Θα το ανακαλύψεις μόνη σου. Θα το επιλέξεις μόνη σου.

Σκίσε το σενάριο επιτέλους.