Μια μικρή ιστορία...

Κάποτε, πολύ παλιά, πριν χίλια χρόνια σχεδόν, μια μικρή και κάπως αθώα μελωδία συνάντησε τυχαία το μοναδικό κλειδί που άνοιξε την φωνή της. Άρχισαν, λοιπόν, να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να φτιάξουν κάτι καλό κι έτσι, η μελωδία γέμιζε την ύπαρξή της με άγνωστες νότες και το κλειδί ένιωθε ότι ήταν χρήσιμο για την μελωδία, την μελωδία του. Ταίριαζαν τόσο πολύ που πίστευαν ότι δεν θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς ο ένας τον άλλο. 
Ήταν όμως τόσο εγωιστές, που κανένας τους ποτέ δεν παραδέχτηκε πόσο πολύ αγαπούσε το ταίρι του. Οι φθορές και οι παραφωνίες αλλοίωσαν την σχέση τους, σιγά σιγά. Το κλειδί θεωρούσε ότι θα μπορούσε να είναι χρήσιμο για οποιαδήποτε άλλη μελωδία ήθελε, μιας και η δική του του φαινόταν πολύ συντηρητική και χωρίς ζωντανό ρυθμό. Με την σειρά της η μελωδία άρχισε να κάνει παρεά και με άλλα κλειδιά, πράγμα το οποίο εξόργισε το κλειδί της, που άρχισε να πιστεύει ότι δεν το χρειαζόταν πλέον και απλά έπαιζε μαζί του.
Έτσι το πληγωμένο κλειδί έχανε σιγά σιγά την εμπιστοσύνη του στην αγαπημένη του, ξεχνώντας το πόσο σημαντική ήταν γι' αυτό, και η μελωδία αναρωτιόταν γιατί το κλεδί της ήταν τόσο απόμακρο.
Η σχέση τους τελείωσε χωρίς φάλτσες συζητήσεις και δακρύβρεχτες νότες, έτσι απλά. Κανείς τους όμως δεν ξέχασε. Κι οι δύο θυμούνταν πόσο ωραία και μεγάλα πράγματα θα μπορούσαν να κάνουν μαζί, αυτοί και η αγάπη τους...


Μετά από χίλια χρόνια, η μελωδία κατέληξε γριά και παράξενη, η φωνή της χάλασε και κανένα κλειδί δεν ήθελε να ανοίξει την ψυχή της.
Το κλειδί έμεινε μόνο του και δεν δέχτηκε ποτέ ξανά να γνωρίσει κάποια άλλη μελωδία, γι' αυτό και έγινε ξεροκέφαλο και μελαγχολικό.


Σε χρειάζομαι.